Πλαστική Χειρουργική-Οδηγός ομορφιάς

Οι σπίλοι ή ελιές, είναι ένα από τα πιο συχνά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο Πλαστικός Χειρουργός στην καθημερινή πρακτική. Η αφαίρεση γίνεται ή για αισθητικούς λόγους ή λόγω κάποιων αλλαγών που εμφανίζει η δερματική βλάβη και είναι απαραίτητη και η ιστολογική εξέτασή της, για να επιβεβαιωθεί ή όχι ο καλοήθης χαρακτήρας της και αν χρειάζεται να καθοριστεί η περεταίρω θεραπεία. Συνεπώς μπορούμε να κατατάξουμε τους σπίλους σε δύο κατηγορίες, αυτούς που είναι σίγουρα καλοήθεις και δεν είναι απαραίτητο να γίνει ιστολογική διερεύνηση και αυτούς που παρουσιάζουν ύποπτα χαρακτηριστικά και η βιοψία κρίνεται απαραίτητη για τον καθορισμό της θεραπείας.

Από αυτόν τον πρώτο διαχωρισμό, καταλαβαίνουμε ότι όλοι οι σπίλοι που παρουσιάζουν ύποπτα χαρακτηριστικά, όπως αλλαγή μεγέθους, αιμορραγία, χρωματισμός με άνω του ενός χρώματα, ασυμμετρία ή ασάφεια στα όριά τους, και χρίζουν βιοψίας δεν είναι δυνατόν να αφαιρεθούν με την μέθοδο του καυτηριασμού. Το ίδιο ισχύει για βλάβες που είναι
προκαρκινικές όπως η σμηγματοροική και η ακτινική υπερκεράτωση, η νόσος του Bowen, κερατοακάνθωμα, ο σμηγματογόνος σπίλος, ή καρκινικές όπως το βασικοκυτταρικό και το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα και φυσικά το μελάνωμα. Αυτό συμβαίνει γιατί με αυτόν τον τρόπο, καταστρέφεται η δερματική βλάβη και δεν έχουμε υλικό να αποστείλουμε για βιοψία αλλά και γιατί με αυτή τη μέθοδο είναι δυνατόν να παραμείνουν στην περιοχή κάποια κύτταρα τα οποία μπορεί να αναπαράγουν μια κακοήθη βλάβη.

Τα πλεονεκτήματα του καυτηριασμού σε σχέση με την χειρουργική εκτομή είναι πολλά. Το σημάδι που θα αφήσει τελικά είναι μικρότερο και λιγότερο εμφανές. Οι επιπλοκές του καυτηριασμού είναι λιγότερες από αυτές της εκτομής. Δεν χρησιμοποιούνται ράμματα και έτσι δεν χρειάζεται να αφαιρεθούν, ο χρόνος ανάρρωσης είναι μικρότερος και η περιποίηση του τραύματος πιο απλή.

Όσοι σπίλοι δεν έχουν ύποπτα χαρακτηριστικά μπορούν να καυτηριαστούν. Μερικές από αυτές τις σίγουρα καλοήθεις βλάβες είναι: Το θήλωμα, το ρινόφυμα, το δερματοίνωμα το νευρίνωμα,οι μελανοκυτταρικοί σπίλοι (εφηλίδα, καλοήθης φακή, μεικτός σπίλος, ενδοδερμικός σπίλος ) και οι σπιλοκυτταρικοί σπίλοι. Με τοπική αναισθησία η οποία μπορεί να γίνει ή ενέσιμη είτε με την κατάλληλη τοποθέτηση αναισθητικής κρέμας, γίνεται θερμοκαυτηριασμός της βλάβης μέχρι το επίπεδο του υγιούς δέρματος. Αυτό γίνεται ή με διαθερμία ή με laser. Το πλεονέκτημα της διαθερμίας είναι ότι με την θερμότητα γνωρίζουμε το βάθος στο οποίο καίμε και το ελέγχουμε ενώ με το laser, όσο ελκυστικό και αν ακούγεται, η καταστροφή των ιστών γίνεται χωρίς έλεγχο και η πιθανότητα δημιουργίας δύσμορφης ουλής μεγαλύτερη. Η πιο συνηθισμένη επιπλοκή όταν αυτή η επέμβαση γίνει από μη εξειδικευμένο χειρουργό είναι ο καυτηριασμός να γίνει σε μεγαλύτερο βάθος από όσο χρειάζεται και να δημιουργηθεί «λακκούβα» στην περιοχή. Αντίθετα, ο εξειδικευμένος Πλαστικός Χειρουργός, θα προτιμήσει να είναι πιο συντηρητικός και να κάψει μέχρι το επίπεδο του δέρματος. Έτσι αποφεύγουμε να δημιουργήσουμε σημάδι, που αυτός είναι και ο σκοπός της επέμβασης, αλλά αυτό εμπεριέχει τον κίνδυνο κάποια κύτταρα του σπίλου να παραμείνουν σε βάθος και να τον αναπαράγουν. Παρ’ όλα αυτά είναι προτιμότερο να γίνει και δεύτερη φορά ο καυτηριασμός παρά να δημιουργηθεί λακκούβα από τον πολύ βαθύ καυτηριασμό.

Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την επιλογή της μίας ή της άλλης μεθόδου είναι:

* Η θέση του σπίλου. Σε κάποιες περιοχές του σώματός μας όπως τις πτυχώσεις είναι προτιμότερη η χειρουργική εκτομή

* Η διάμετρος της βλάβης. Σε βλάβες με μεγάλη διάμετρο το σημάδι μπορεί να είναι μικρότερο αν γίνει χειρουργική εκτομή

Σε κάθε περίπτωση η τελική επιλογή της μεθόδου γίνεται μετά την εξέταση της βλάβης από τον Πλαστικό Χειρουργό. Αφού συνεκτιμηθούν τα υπέρ και τα κατά κάθε μεθόδου η επιλογή θα γίνει με γνώμονα πρώτα την ασφάλεια του ασθενούς και το άρτιο αισθητικό και λειτουργικό αποτέλεσμα.

πηγή: http://neofotistos.gr/node/151/